Саяхан говийн онц аюултай бас сонин үзэгдэл, угалз болж өнгөрлөө. Азаар ганц нэг гэр нурсанаас өөр хохирол багатай хоцров. Холын бараа бүү хэл ойрын 10 метрээс цаадах юмс үзэгдэхгүй болтол час улайж харанхуйлдаг аж. Цаг уурын мэдээгээр анхааруулж байсан боловч төвийн бидэнд юуны хамаатайв гээд ойшоогоогүй. Гэр оволзоод, нурахнуу гэлтэй шажигнаж байхад үнэхээр аймаар байлаа. Хажуудах нөхөр маань ээ бурхан минь гэж аргадаж буй айж буй нь илт дуугархыг үзээд барагтайд хулчийдаггүйг нь мэдэх болохоор хүн аргагүйдсэн үедээ л бурхныг дуудаж аврал эрдэг гэдэг нь үнэн ажээ. Хүний хэрээс хэтэрсэн байгалийн давагдашгүй хүч гэж байдаг аж. Төвийн бид ч яахав уруудуулаад алдчих мал гэж санаа зовох биш, гамшигт энэ үзэгдэлд малчид маань хэдэн малаа бүрэн аваад үлдчих гэж амиараа дэнчин тавин хэрхэн тэмцдэг болдоо гэж бодлоо. Бид маханд дуртай хэрнээ малчдын хүнд хөдөлмөрийг ойлгохгүй тэднийг залхуу арчаагүй гэж шүүмжилдэг. Бид хэдий тэднээс мал, мах, сүү цагаан идээ, түүхий эдийг нь худалдаж авдаг ч, мал сүрэг монголын баялаг тул, баялгыг адгуулж өсгөж арчилж байдаг малчидад баярлах ёстой. Нүүдэлчин монголчуудын өлсөж зовж үзээгүй цамаан зан нь малын буяных.
No comments:
Post a Comment