Ээ дээ энэ хүүхнүүд үү!!! Гэртээ байж байтал хэн нэг нь утсаар дохиж байна. Дугаарыг нь харвал хүн болгон руу дохиж ажлаа амжуулдаг манай ажлын нэг хүүхэн байдаг тэр байна.Залгавал өөдөөс хүн ажилд оруулах гэсэн яаж оруулах вэ? гэж байна. Зүгээр л залгаад асуухгүйдээ гэвэл, заа юун сүртэй юм чи залгаач би нэгжгүй гэж уцаарлаж байна. Эр хүн байж голоо цохилоо гэж дургүйцэж байгаа бололтой. Би ядуурч тэр учиргүй баяжина гэх нь ч хаашаа юм дохиж өөрийн хэргээ бүтээх гэсэнд нь жаахан эгдүү хүрч байлаа. Картын хэрэглэгчид нэгжгүй болчих үе байдаг ч дохиж байна гэдэг нь мэссежээр асуувал хүрэх нэгжтэй гэсэн үг. Хэмнэж л байгаа юм байхдаа. Бид хоёрын дунд элдэв нарийн харицаа байхгүй. Өөрийнхөө хэрэгцээг хангах гэж л утастай болсон баймаар, эр хүн болохоор би залгах ёстой юм болов уу? Би албанаасаа утасны төлбөрийн хөнгөлөлт энээ тэрээ эдэлдэггүй хувиараа л алба амиа залгуулдаг. Харин байнга хэмнэсээр байгаад нэгж байсан ч дохиж, таньдаг болгон руугаа нэгж байвал саваач,шидээч гэдэг зуршилтай болчихсон нэгэн байх аж. Ажил дээр болон гадуур явж байхад танидаг нэгэн дохивол эргэж залгадаг л юм. Харин гэртээ, эхнэрийнхээ дэргэд дохьсон хүүхэн рүү эргэж залгах эвгүй юм билээ шүү. Гэм хийсэн хүн шиг гэлбэлзмээр... Хамт явж,хамт хэрэглэсэн зардлаа, би даая л гэж хэлээгүй бол хуваагаад төлчих нь бусад зүйлс дээр ч гэсэн соёлт хүмүүний адгууснаас ялгарах онцгой чанар баймаар. Үнэгүй юм, хүний юм хоёрт нугасгүй,бусдаар даалгадаг энэ шимэгч сэтгэлгээнээсээ хэзээ салах юм болдоо бид. Цагтаа л төлөгдөөгүй болохоос, үнэгүй юм гэж хаана ч байхгүй. Эсвэл бид урьд нь төлчихсөн, үгүй бол хойч үед заавал төлөгдөх учиртай гэнэ. Харин ямар үнээр, хэрхэн төлөгдөх нь тэр үеийн л хэрэг.
No comments:
Post a Comment