Миний хүү ой найман сартай аав ээжийгээ баярлуулж том болж байна. Эмээгийн амь эрх гэж жигтэйхэн. Эмээ нь ч дийлдэж хүссэн болгоныг нь өгсөөр манайх хэдэн ч хуванцар шанагаа хагалуулсан юмбэ дээ бүү мэд. Барьж яваад л юу дайралдсанаа цохиод эмээгийн шанага будаа. Яахав тэр зэргийн юмыг том болоод хэд нугалаад төлчинөө гээд эмээ нь ёстой гарзад бодохгүйдээ харин ч. Миний хүү ч эмээдээ дураараа юмаа. Эмээгээ урт насалуулах гэж л миний хүү ирсэн. Эмээ нь ч элгээ дэвтээж ачдаа хоргоддог юм. Цаг наашилж эмээ нь нутаг орноо санаж л байгаа янзтай явах тухай ярьдаг боллоо. Бид ажил төрлөө дагаад хотоос явах аргагүй. Хүн ядарвал ургаа, тураг ядарвал уулаа гэдэг. Нас ахиад ирэхээр хүн нутаг усаа санаж тэмүүлдэг. Ээж минь харин хүүгээ аваад явна гэж дуугарч байсан аваад явах яах вэ өөрийнх нь чадал тэнхээ хүрэхгүй ,бид ч бас хүүгээ өгөөд явуулчиж чадах билүү? Өгч явуулахгүй гэвэл гомдож сүйд болох байхдаа.
No comments:
Post a Comment